Mój chłopak-zboczeniec

Kupuje książki i legalne płyty, nawet, gdy nie ma ich gdzie upchnąć w walizce.
W celach edukacyjnych wieczorem puszcza mi punka i inną rockową klasykę.
Chodzi ze mną po muzeach w glanach,
na dodatek w te glany wpuszcza spodnie z kantem, które sam sobie prasuje.
I w góry też ze mną chodzi, chociaż mógłby użyć argumentu metalowej rurki w kręgosłupie.
Kiedy jestem zmęczona po pracy, w niebieskim fartuszku gotuje mi obiady.
Ma czapkę-uszankę, której uszami powiewa, gdy podskakuje,
- a to jest nieuniknione, skoro trzymając się za ręce nucimy "Zaczarowany ołówek"-
oraz szelki na każdą okazję.
I macha do mnie energicznie nakryciem głowy, gdy odjeżdżam od niego komunikacją miejską
(co teraz, na szczęście, nie za często następuje), żeby wszyscy pasażerowie wiedzieli, że jest mój.
Nie boją się go dzieci i zwierzęta,
i on też nikogo się nie boi, ani pana, który podaje chemię,
ani swojej mamy.
Jest dorosły, i płacze, gdy jest mu smutno, a śmieje się, gdy jest wesoły.
Więc nie śmieje się już z własnej, przeszłej głupoty, bo głupota to smutek.
Pisze wiersze i długie teksty - zna dużo słów i rozumie ich znaczenie,
a kiedy zrobię mu kawę lub herbatę, siedzimy przy stole i on te długie zdania wypowiada.
Tylko czasami są to zdania o kociej kuwecie i narzucie na tapczan,
częściej o polityce, psychologii, wielkich ideach ...
i jeszcze, na szafie ma przylepione gitarowe akordy,
i wiele rzeczy go wzrusza, i wtedy widać, że jest wzruszony
(wcale tego nie ukrywa - już Ci napisałam, że nikogo się nie boi).
Mój chłopak-zboczeniec.