Petycja i Emil

Nie mieszkam pod kamieniem, a jednak petycję Amnesty International w obronie Justyny Wydrzyńskiej przegapiłam i podpisałam dopiero dzisiaj. Tak zerkając na archiwum bloga widzę, że drugi raz publikuję tutaj petycję i poprzednia także dotyczyła aborcji. Jeśli sobie zadajecie pytanie, komu potrzebne jest podpisywanie, skoro nie działa, odpowiem po raz kolejny, że jest to forma jasnego wyrażenia swojego stanowiska. Prawo aborcyjne zostało zaostrzone m.in. dlatego, że za często rzucamy na tacę tylko dlatego, że ludzie patrzą. Tymczasem należy się rozejrzeć czy ludzie patrzą, i po upewnieniu się, że patrzą, nie rzucić ani grosza. Innymi słowy, podpiszcie i powiedzcie o tym osobom, które Was znają, szczególnie tym, które mają inną opinię i nie potrafią sobie wyobrazić, że można się z nimi nie zgadzać. Można. Osobiste świadectwo zmienia rzeczywistość.

***

Z innych ciekawych przypadków, o których miałam napisać, a nie napisałam była dezercja Emila Czeczki. Facet najpierw nawiał do Białorusi, gdzie propaganda Łukaszenki wykorzystywała go do "relacjonowania" konfliktu migracyjnego na granicy, a potem został znaleziony martwy. Pochowano go jakiś czas temu przykrywając jego trumnę polską flagą, co różnym cienkim bolkom dało pożywkę do ogłaszania obrazy narodowej oraz rozmyślań, że dobrze mu tak, bo oni mogą teraz odczuwać osobistą satysfakcję (z braku innych satysfakcji w ich życiu), a brodaty papa w niebie pewnie myśli tak samo (Gott mit uns, znaczy). Wracałam myślą do Emila Czeczko z dwóch powodów. Po pierwsze, wszystkie dzieciaki marzące o wstąpieniu do szkoły wojskowej, jakie znałam osobiście, miały w domu syf, malarię i zaburzone więzi. Wszystkie, dziesięć trafień na dziesięć. Doprowadziło mnie to do wniosku, że w cywilizowanym świecie dzieci ze szczęśliwych rodzin nie marzą o karierze w wojskowości ... zróbcie z tą opinią co chcecie. Po drugie, Emil tak mitomanił, że niemożliwe, aby nie miał jakiegoś zaburzenia psychicznego. A jednak, nie tylko (z tego, co mi wiadomo) nie miał diagnozy, ale także przyjęto go do Mazurskiego Pułku Artylerii, gdzie dano mu ostrą amunicję do ręki. Szczęśliwym trafem (choć nie dla niego) mitomania się u Emila nasiliła, więc znalazł się w końcu w Białorusi, zanim zaczął któregoś poranka zabijać przechodniów we własnym mieście. Pomoc i diagnoza psychologiczna leżą, a rodzice z trefnych rodzin nalegają, aby nie stygmatyzować diagnozami (bonus: psycholodzy są be, nie wiem o co w tej psychologii chodzi). Mierzi mnie to.

W międzyczasie zrobił się maj, z gniazd wyfrunęło pierwsze pokolenie ptaków, szykuje się drugie. Jest niedziela, słońce świeci, dobrze się nam żyje z małżonkiem. Coraz mniej rozumiem z tego, co dzieje się w Polsce, ale mam przynajmniej taką wymówkę, że najczęściej mnie tam nie ma. Czekam na koniec nie-rządu, taniec na jego pogrzebie.