Inspiracja świąteczna

Fausty mnie ostatnio wciągnęły (obecnie słucham Goethego), pomna zachęty promotorki "Drodzy państwo, tekst jest trudny, ale jesteśmy osobami inteligentnymi" (o ile lepiej się czuję faktycznie nie będąc adresatką owej przygany) rozsmakowuję się w szczegółach. Np. ten fragment, jeden z wielu jakże psychologicznie trafnych, ciągle wywołuje u mnie uśmiech:

Schildknapp urodził się w jednym z miast śląskich, jako syn urzędnika pocztowego, nie najniższej wprawdzie kategorii, lecz bez możliwości dalszego awansu na wyższy szczebel służby administracyjnej, w sferę radców rządowych, zarezerwowaną dla ludzi ze stopniem naukowym. Stanowisko takie nie wymaga świadectwa dojrzałości ani uprzednich studiów prawniczych; osiąga się je po paru latach służby przygotowawczej przez złożenie egzaminu na referendarza. To była kariera Schildknappa seniora; a ponieważ był człowiekiem dobrze wychowanym, o nienagannych formach i towarzysko również ambitnym, zaś hierarchia pruska albo go wykluczała z wyższych sfer miasta, albo, jeśli w drodze wyjątku do nich dopuszczała, karmiła go tam upokorzeniami, wadził się ze swym losem i stał się wiecznie niezadowolonym śledziennikiem, który złym humorem mścił się na najbliższych za swe nieudane życie. Rüdiger, syn, opowiadał nam nader plastycznie przy czym komizm przekładał nad szacunek jak społeczne rozgoryczenie ojca zatruwało życie jemu, a także matce i rodzeństwu i to tym dotkliwiej, że ze względu na kulturę tego człowieka przejawiało się ono nie w grubiańskiej kłótliwości, lecz w subtelnym cierpiętnictwie i efektownym roztkliwianiu się nad samym sobą. Przychodził na przykład do stołu i już przy zupie owocowej natrafiał zębem na pestkę wiśni, uszkadzając sobie koronę. Popatrzcie mówił drżącym głosem, rozkładając ręce tak właśnie jest, tak się ze mną dzieje, to do mnie podobne, taki już mój los, tak widocznie być musi! Cieszyłem się na ten posiłek, miałem nawet apetyt, dzień jest upalny, a po tej chłodnej zupie owocowej obiecywałem sobie orzeźwienie. I oto musiało mnie to spotkać. Dobrze, sami widzicie, że nie mam prawa do radości. Rezygnuję z obiadu. Idę do swego pokoju. Smacznego! kończył załamującym się głosem i odchodził od stołu, wiedząc, że na pewno im nic smakować nie będzie, gdyż pozostawił ich w głębokim przygnębieniu.

— Tomasz Mann, "Doktor Faustus" (tłum. Maria Kurecka & Witold Wirpsza), str. 219-220, Czytelnik, 1960.

Święta kulinarne, które właśnie trwają, święta kutii, sałatki jarzynowej i ciast wszelakich, niewątpliwie mogą nas wzbogacić o więcej podobnych obserwacji.